Η παραμονή των τροφοδοτών οροφής και το χειμώνα ώστε να λειτουργήσουν ως κηρόπανα, δεν φαίνεται να είναι μία λάθος επιλογή. Προσεγγίζει αυτό που στη φύση συμβαίνει, με το μελίσσι να είναι οριοθετημένο ψηλά χωρίς το κενό που δημιουργείται όταν χρησιμοποιούμε το καπάκι Αυστραλίας. Πολλές φορές αυτό επιτυγχάνεται ακόμα και με την τοποθέτηση των ζαχαροζύμαρων που είναι σε σακούλες και η παραμονή αυτών ακόμα και μετά το τέλος της τροφής. Το πρόβλημα που μπορεί να προκύψει με τη χρήση πλαστικού πάνω από τις κηρήθρες είναι η δημιουργία υγρασίας. Οι μέλισσες αδυνατούν να ρυθμίσουν την υγρασία καθώς δεν έχουν σχετικούς αισθητήρες όπως συμβαίνει π.χ. με τη θερμοκρασία και το οξυγόνο κ.α. Ο λόγος που δεν είναι προσαρμοσμένες με έναν τέτοιο μηχανισμό είναι πιθανόν γιατί στη φύση, το ξύλο ως υλικό της φωλιάς τους  απορροφάει την περίσσεια υγρασία. Στο εσωτερικό της κυψέλης με τα διάφορα υλικά και χρώματα που χρησιμοποιούνται, είναι πιο πιθανό να δημιουργηθεί υψηλό ποσοστό υγρασίας στο περιβάλλον της μέλισσας. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα όπως μούχλιασμα των κηρηθρών αλλά και αύξηση του βαθμού προσβολής από Νοσεμίαση. Με την βαρρόα, δεν έχει συσχετιστεί με κάποιο τρόπο η αυξημένη υγρασία.

Οπότε παράλληλα με τη μόνωση από πάνω, θα πρέπει να λαμβάνετε και μέριμνα για την απομάκρυνση της υγρασίας ιδιαίτερα εάν παρατηρείτε, ανοίγοντας το μελίσσι, παρουσία νερού στο εσωτερικό του ή μουχλιασμένες κηρήθρες. Σε αυτήν την κατεύθυνση βοηθάει ο αεριζόμενος πάτος. Διαφορετικά, θα πρέπει να δημιουργήσετε ανοίγματα στο επάνω μέρος, τραβώντας ελαφρά προς τη μία μεριά το πλαστικό, ή διπλώνοντας τη μια γωνία από τις τέσσερεις για να κυκλοφορεί αέρας από τους αερισμούς του καπακιού.

Εάν πρόκειται για τροφοδότη οροφής που δεν μετακινείται για να αφήσει άνοιγμα, τοποθετήστε ένα μικρό κομμάτι ξύλου ή πετραδάκι ώστε να δημιουργηθεί ελαφρύς αερισμός εφόσον πάντα διαπιστώνετε πρόβλημα από συσσωρευμένη υγρασία.